Bugün,
4 yil önce kaybettiğim babam Zoxpali Hêci Keko'nun ölüm yıldönümü.
Babam annesini hiç görmedi, 9 yaşında iken babasınıda kaybetmiş.
Çile dolu bir çocukluk geçirdini bildigimiz halde, birgün olsun bize yaşadıklarından bahsetmedi.
Hep yakınlarımızdan ve köylülerimizden duyduk yaşadıklarını.
Harbi ve dobraydı,
kimseye eyvallah etmezdi.
Hep derler ya!
ağlarsa anam ağlar gerisi yalan ağlar.
Aksine benim babamda ağlardı.
Ben üc sürgün yasadim!
İşte o zaman gördüm babamın ağladığını..
Her üçünde de gözyaşlarını ne kadar gizlesede ağladığına şahidim...
Her insanın bir hüzünlü hikayesi vardır, bizimkide böyle işte.
Son onbeş yılını üç çocuğundan uzakta, sürgün çocukların babasiıolarak yaşadı...
Çocuklarına eşit mesafede duran ,sevecen, şevkatli, bütün görevlerini yerine getirerek ayrıldı aramızdan.
Hemde çocuklarına en çok ihtiyacının olduğu bir zamanda..
Biliyorum!
seni çok üzdük...
Nur icinde yat babam!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder